Yeni yaşadığım bir olay üzerine çocuklarda mahremiyet konusunu tekrar vurgulamak istiyorum. Çalıştığım okulda sevdiğim bir öğrenci var. Geçen gün annesiyle karşılaştık ve “İzin verirseniz X’i öpebilir miyim?” diye sordum. Annesi “Olur mu öyle hocam, sormanıza bile gerek yok. Biz bu çocukları size emanet ediyoruz.” dedi. 

Ruh sağlığı alanı çalışanları olarak bas bas bağırıyoruz. Çocuklarınızı izinsiz öpmeyin, sarılmayın, başkaları izin istemeden çocuklarınıza dokunmasın diye. Ne yazık ki çocuğa mülkiyetçi bakış açısına sahip ebeveynler bu durumu kabullenmekte zorlanıyorlar. “Ben doğurdum istediğimi yaparım, kendi çocuğumu da sıkıştırıp öpemeyeceksem ben bunu niye doğurdum?” 

Bugünün çocuğu yarının yetişkini. Bugün size bağımlı olan bir çocuk yürümeye başladığı andan itibaren bağımsızlığına adım atıyor. Bugün elini tutup, üzerini giydirip her koşuldan koruduğunuz çocuk yarın kendi kendini korumayı öğrenecek. Çocuğun bedeni üzerinde söz hakkının çocuğa değil de size ait olduğunu gösterdiğinizde, çocuğu zorla kucağa aldığınızda, zorla sarıldığınızda, zorla öptüğünüzde ona öğrettiğiniz şey şu oluyor: “Bedenim hakkında benim söz hakkım yok. Benim isteklerimin bir önemi yok. Annem beni istemesem de öpüyor. Babam beni istemesem de öpüyor. Anneannem istemesem de zorla kucağına alıyor. Dedem ağlasam da beni gıdıklıyor. Demek ki isteyen herkes ben ağlasam da koşarak kaçsam da mızmızlansam da bana istediği her şeyi yapabilir.” Çocuk şunu da görüyor ki verdiği tepkisel davranışın hiçbir önemi yok. Bir süre sonra çocuk kaçmayı da bırakıyor, ağlamayı da bırakıyor, mızmızlanmayı da bırakıyor. Ne yaparsa yapsın sonuç değişmiyor. Zamanla çocuk göz devirip geçmekle yetiniyor. Çok basit gibi görünen bu durum çocuğunuzun bir kurban rolü benimsemesine yol açıyor. Ağlayan, bağıran çocuk susuyor çünkü siz ona bunun doğru olduğunu öğrettiniz. Siz ona, onun bedenine saygı duymadınız. Yaptığınız bu basit görünen, sadece çocuğu sevmekle ilgili olan iyi niyetli davranış çocuğu istismara açık hale getiriyor. Çocuğa istemediği bir durumla karşılaştığında kendini savunmasının kıymetsiz olduğunu öğretiyorsunuz. 

Karanlık bir çağda yaşıyoruz. Kadına, çocuğa taciz, tecavüz haberi görmediğimiz gün yok denecek kadar az. Üstelik yapılan araştırmalar gösteriyor ki istismar durumlarında istismarcı çok büyük bir olasılıkla tanıdık bir kişi çıkıyor. Bu nedenle çocuğa yapabileceğimiz en büyük iyilik ona kendini korumayı öğretmek, bedeni hakkında söz sahibi olduğunu göstermektir. Yapabileceğiniz uygulamaları adım adım anlatacağım.

1. Çocuk 3 yaşlarına geldiğinde özel bölgelerinin neresi olduğu ve onlara hangi koşullarda kimlerin dokunabileceği öğretilmelidir.

2. İyi dokunuş ve kötü dokunuşun farkı öğretilmelidir. Çocuk kötü dokunuşa maruz kaldığında bunu öğretmeni, ebeveyni ile paylaşması gerektiği bildirilmelidir. 

3. Çocuğa yalnız olması gereken yerler (tuvalet, banyo, yatak, giyinirken) öğretilmelidir.

4. Çocuğunuzun altını değiştirirken, onu giydirirken baş başa olduğunuzdan emin olun.

5. Çocuğunuzun kıyafetsiz fotoğraflarını çekmeyin. 

6. Çocuğunuz banyo yaparken özel bölgelerini kendisinin yıkamasını isteyin.

7. Çocuğun odasına girerken kapıyı çalın, izin isteyin, çocuğun da anne babanın odasına girerken kapıyı çalmasını isteyin. 

8. Okulda, sosyal ortamlarda çocuğunuzun fotoğrafının, videolarının çekilmesinin bilginiz dahilinde olduğundan emin olun. 

9. Çocuğu özellikle küçük yaşlarda karşı cinsten birisiyle baş başa bırakmayın. Çocuğa güvenlik çemberinde kimlerin olduğunu öğretin. 

Unutmayın, siz çocuğa nasıl davranırsanız çocuk başkalarının da nasıl davranacağını bunlar üzerinden öğrenmiş olur. Ebeveyn her şeyi yapmayı kendinde hak gördüğünde çocuk başka yetişkinlerin de bunları yapmaya hakkı olduğunu düşünür. 

Desteğe ihtiyacınız olduğunda çocuğun öğretmeni, okul rehber öğretmeni, psikologlardan destek isteyin.