Yaşasın! Bugün için yazı yazmak, o kadar güzel ki, anlatamam. Ben, nefes aldığı için şükredenlerden olmamla tanınıyorum ki böyle güzel bir günde, okuyucularımla buluştuğum için evrene teşekkür ediyorum.

Savaş toplumunun çocukları olarak ‘Noel’ sözcüğünü duyduğumuz zaman, anılarımızdaki ‘Kanlı Noel’ birden bugünümüze misafir oluyor. Fakat, bu misafirliği yanımızda uzun tutmuyoruz; tutmayalım da. Nedeni mi? Çünkü biz, şu andayız. Şu anımızın getirdikleriyle yarınlarımızı oluşturuyoruz. En iyisini yaptığımıza da gönülden inanıyorum. Senenin son günü, son saatleri ve de son dakikaları bambaşka bir heyecanla geçiyor. O anlarda, bir sonraki senede, senelerde birlikte olmak istediğimiz kişileri yanımızdan ayırmıyoruz. Evlerimiz süslü, sofralarımız dolgun, kendimiz şık, yüzlerimiz aydınlık, bizlerle birlikte yaşayan sessiz dostlarımız dahi bir farklı o gün. Ne sıkıntımız olursa olsun unutuyoruz; o saatlerin heyecanını, neşesini duyumsamaya çalışıyoruz. 1 Ocak gününü, böylece karşılıyoruz. Avrupa, bu heyecana günler öncesinden başlıyor. Christmas, onları sıkı sıkı sarıyor; bu neşe anlarını daha uzun yaşıyorlar.

Çocukluğumuzun Yılbaşı Partisi

Çocukken, Avrupa’nın yeni seneye girmek için bizden çok önce başladıkları çalışmaları görmüyorduk bile. Bizim için, 31 Aralık gününün öncesi, sonrası yoktu. Bir gün önceden okulda düzenlenen ‘Yılbaşı Balosu’nda giyilmek üzere seçtiğimiz kıyafetler, bizi yeterince tatmin ediyordu. Aldığım kırmızı, kadife, bilekten lastikli pantolon; üstüm, beyaz, uzun kollu, beni sıcacık tutacak, ortasında bordo, nasıl bir sembol olduğu hatırımda kalmayan, ne dar ne de bol bir fanila ve tabii ki bana yakışır bir şekilde pantolonumu tamamlayan, aynı kumaş ve aynı renkte kısa bir yelek. İşte, ilkokul beşinci sınıfken seçtiğim bu takım, hiçbir zaman aklımdan silinmiyor. Saçlarım, uzun sarımtırak ve gayet temiz ve düzgün… Annem ve babam, bu konuda oldukça dikkatliydiler. Bizleri alış veriş, son güne de kalsa; o partiye gönderiyorlardı. Bunun için de onlara ayrıca teşekkür ediyorum. O gün, annem, çok erken kalkıp hepimiz için teker teker o eski formalarda kek ( Kıbrıs ağzında ‘keyik’ ) yapar; biraz soğumasını bekledikten sonra formadan çıkarır; keki ikiye böldükten sonra çilekli sütle yaptığı muhallebiyi ortasına ve ardından kekin üstüne döküp o muhallebiyi tüm keke yayardı. Tabii, bu işlemi, dört kez yapması gerekiyordu. Çünkü, farklı sınıflara giden, farklı yaşlarda kardeşlerdik. Hele bir de kek, hafiften yanar gibi olur ya da  süsleneceği tabağa kırılmadan düşmezse; babam dahil hepimiz susardık. Çünkü annem, o an çok sinirlenirdi. Yine de içimiz rahattı. Her sene olduğu gibi annem, fazladan kek malzemesi aldığı için aynısından bir tane daha yapardı. Annem, arabaya dört keki de itinalı yerleştirip bizi öylece okula, o günkü okul partisine gönderirdi. Yol boyunca beni, belki küçük olduğum için, süsler içinde olan çilekli keki üzerime ters döndürür de o güzelim elbisemi batırırım ya da sınıfa götürecek bir kekim kalmaz diye, babam uyarmasa ablam uyarırdı. Büyük abim de böyle bir tersliğin olabilirliğini hayal edip de suratıma baka baka gülerdi. Eğer, başarıp da o harika kekle birlikte sınıfıma gidip öğretmenime keki uzatırsam; benden daha mutlu, daha sevimli bir öğrenci olamazdı. Seneler değişirdi, öğretmenlerim değişirdi; fakat o inanılmaz güzellikte olan pembe parti keki, değişmezdi. İyi ki de değişmedi.

Renkli Desenli ‘Mutluluk Kavanozları’

Üç senedir, her 31 Aralık öğleden sonra, bir önceki aynı günde isteğime göre süslediğim kavanozumu büyük bir merasimle açmış oluyorum. Kavanozumun içindeki en kocaman kağıda öncelik veriyorum.  O kağıtta, sıralı bir şekilde, o seneye ait niyetlerim yazılı duruyor. Öncelikle, onları okuyorum. Sonra, beni mutlu eden anlarımı yazıp da altına tarih attığım küçük, ikiye katlı kağıtları açıp teker teker okuyorum. Kavanozum boşalınca kapatıp yeni sene için o akşamlık ona dinlenme payı veriyorum. Açıp da okuduğum kağıtları da yakıyorum. Onların yenileri en kısa zamanda gelecek diye de seviniyorum. Her sene, görebileceğim bir yerde ve içinde de beni mutlu eden anlarımın yazılı olduğu; sırf böyle olduğu için ona her baktığımda mutluluk duyduğum sihirli bir kavanoza sahibim.

31 Aralık gecesi eğlenmenin, yeni seneye merhaba demenin yanında; yavaş yavaş etkisini kaybeden sene içerisinde neler yaptığımızı da şöyle bir gözden geçirelim!